Rozliczenia za pomocą czeków część 2

Dalsze ograniczenia w posługiwaniu się czekami wprowadzono od początku 1993 roku13. W poprzednim roku ujawniono nieuczciwe manipulacje czekami rozrachunkowymi, w których wykorzystano braki i niedostatki w funkcjonowaniu systemu bankowego w sferze rozliczeń pieniężnych między klientami różnych banków. Aby zapobiec na przyszłość podobnym przypadkom obostrzono zasady posługiwania się czekiem w obrotach krajowych. Wprowadzono generalną zasadę, że w rozliczeniach za pomocą czeku najpierw musi być obciążony rachunek wystawcy czeku w jego banku, a dopiero później można uznać rachunek bankowy posiadacza czeku.

’3 Zarządzenie Prezesa NBP z dnia 11 grudnia 1992 r. w sprawie form i trybu przeprowadzania rozliczeń pieniężnych za pośrednictwem banków (Mon.Pol. nr 39, poz. 293).

Czek gotówkowy może być przedstawiony do zapłaty bezpośrednio u trasata lub w każdym innym banku. Natomiast czek rozrachunkowy może być przedstawiony do zapłaty w banku trasata i tylko w banku, w którym jego posiadacz ma swój rachunek. Składając czek w banku będącym trasatem czeku, jego beneficjant natychmiast otrzymuje zapłatę. W przypadku złożenia czeku w innym banku niż trasat, beneficjent czeku otrzyma zapłatę po uzyskaniu przez jego bank pokrycia czeku z banku wystawcy czeku. W tym celu bank posiadacza czeku przyjmuje czek do inkasa i wysyła go do trasata (banku), który zrealizuje czek i przekaże mu odpowiednią kwotę pieniędzy, a bank posiadacza (podawcy) czeku, po potrąceniu prowizji, zapisze ją na dobro jego rachunku. Dla ułatwienia postępowania przy inkasowaniu czeków NBP zaproponował bankom jednolity dokument listy inkasowej (zob. s. 54).