Czeki i karty płatnicze

Czeki należą do najstarszych form rozliczeń pieniężnych i znajdują zastosowanie na całym świecie w obrotach krajowych i zagranicznych. Powszechne stosowanie czeków wymagało ujednolicenia zasad posługiwania się nimi, co znalazło wyraz w międzynarodowej konwencji podpisanej i ratyfikowanej przez Polskę. Na tej podstawie uchwalono w 1936 r. polskie prawo czekowe11. Natomiast karty płatnicze (kredytowe) wprowadzone z początkiem lat pięćdziesiątych w Stanach Zjednoczonych szybko rozpowszechniły

– 11 Ustawa z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo czekowe (Dz. U. nr 37. poz. 283). się w krajach rozwiniętych, przybierając różne formy służące rozmaitym rozliczeniom bankowym i pozabankowym. Do polskiej praktyki bankowej wprowadzono instytucjonalnie karty kredytowe od 1993 roku.

Czeki są wystawiane na blankietach wydawanych przez banki (zob. s. 44). Każdy czek musi zawierać w swej treści nazwę „czek”, bezwarunkowe polecenie zapłacenia określonej kwoty pieniężnej, oznaczenie miejsca płatności i banku (trasata), który ma zapłacić, a ponadto datę wystawienia oraz podpis wystawcy (trasanta). Trasatem czeku może być wyłącznie bank, a trasantem każda osoba fizyczna i prawna mająca zdolność do działań prawnych. Czek może być wystawiany na zlecenie własne (wówczas trasant jest równocześnie remitentem) lub z imiennym wskazaniem jako remi- tenta osoby trzeciej remitentem może być także okaziciel, przy tzw. czeku na okaziciela.