Czym jest polecenie pobrania?

Zleceniodawca może odwołać polecenie przelewu pisemną dyspozycją, jeżeli do momentu wpływu odwołania bank nie obciążył jego rachunku. Na życzenie zleceniodawcy oddział banku może potwierdzić pisemnie wykonanie polecenia przelewu. Ma to praktyczne znaczenie, gdy zleceniodawca reguluje w ten sposób opłaty na rzecz instytucji, które żądają ich natychmiastowego udokumentowania. Potwierdzone tak polecenia przelewu nie mogą być odwołane.

Papierowe dokumenty polecenia przelewu oraz ich fizyczny transport będą w przyszłości zastąpione teletransmisją. Wymaga to zorganizowania powszechnej sieci teletransmisji, albo przynajmniej sieci łączącej największe banki, prowadzące skomputeryzowaną księgowość. Ponadto wprowadzenie elektronicznego przelewu pieniądza wymaga normalizacji (standaryzacji) dyspozycji rozliczeniowej, aby zawierała ona wszystkie niezbędne informacje, jak oznaczenie nadawcy i odbiorcy, kwoty rozliczenia i tytułu z jakiego dokonuje się rozliczeń. Informacje są wówczas kodowane przy zastosowaniu symboli cyfrowych i teletransmitowane.

Dzięki pełnej normalizacji zleceń klientów, w tym także tytułów zapłaty, informacje zawarte w zapisach magnetycznych pozwalają na wyeliminowanie z obiegu dokumentów rozliczeniowych. Wówczas zapisy elektromagnetyczne mogą zastąpić w rozliczeniach międzyoddziałowych do 90% poleceń przelewu. Ma to szczególne znaczenie w masowych operacjach rozliczeniowych ludności i dotyczy zarówno PKO BP, jak i innych banków dysponujących siecią terenową, a także rozliczeń pieniężnych ludności przeprowadzanych za pośrednictwem urzędów pocztowych.

Polskie banki stosowały przed kilku laty tzw. polecenie pobrania, w których inicjatorem był wierzyciel. Wobec narastania zatorów płatniczych zlikwidowano tę formę rozliczeń, chociaż znajduje ona zastosowanie w wielu krajach do rozliczania bezspornych należności. W rozliczeniach poleceniem pobrania wierzyciel wydaje dyspozycję swemu bankowi, aby zapisał na dobro jego rachunku (uznał rachunek) zgłoszoną do rozliczeń wierzytelność, którą obciąży następnie rachunek dłużnika. Zatem uznanie rachunku wierzyciela następowało wcześniej niż obciążenie (zapłata) rachunku dłużnika. Przeprowadzanie rozliczeń w ten sposób wymaga jednak wcześniejszej zgody dłużnika, a ponadto gwarancji banku, że w przypadku braku środków na rachunku dłużnika będzie mu udzielał przejściowego (kasowego) kredytu na pokrycie żądań zapłaty zgłaszanych przez bank wierzyciela.